Jan Dobrogost Krasiński
Portret pędzla Palloniego z 1700 r.
Jan Dobrogost Krasiński, Jan Bonawentura Krasiński herbu Ślepowron - (ur. 10 czerwca 1639, zm. 21 lutego 1717). Był synem Jana Kazimierza Krasińskiego i Urszuli Grzybowskiej kasztelanki lubelskiej (zm.1647). W młodości studiował w Holandii i we Francji. W 1665 został mianowany pułkownikiem królewskim. Był także starostą warszawskim, łomżyńskim, nowokorczyńskim, przasnyskim, sztumskim, opinogórskim oraz referendarzem wielkim koronnym. W 1669 roku był elektorem Michała Korybuta Wiśniowieckiego z ziemi warszawskiej. W 1688 roku został wojewodą płockim. Związany z dworem Jana III Sobieskiego. Sprzymierzeniec, doradca i przyjaciel króla. Uczestniczył w odsieczy wiedeńskiej w 1683 roku dowodząc chorągwią husarską. Był marszałkiem sejmików generalnych mazowieckich (1664, 1673, 1678), posłem na sejm w latach 1668, 1673, 1674, 1676, 1678. Był elektorem Jana III Sobieskiego z ziemi warszawskiej w 1674 roku, a także elektorem Augusta II Mocnego w 1697 roku. W latach 1683 - 1696 był dowódcą chorągwi husarskiej, w latach 1693 - 1702 dowódcą regimentu piechoty, chociaż jego rola w ostatnim okresie sprowadzała się głównie do finansowania wojska z własnej szkatuły. Jego żonami były: Teresa Chodkiewicz (1645-1672) córka Koniuszego Wielkiego Litewskiego i kasztelana wileńskiego Jana Kazimierza Chodkiewicza, Jadwiga Teresa z Jabłonowskich (ok 1659-1892) córka Stanisława Jana Jabłonowskiego hetmana wielkiego koronnego. Mecenas sztuki i fundator. Z jego polecenia w latach 1682–1695 wzniesiono okazały pałac Krasińskich w Warszawie. W odziedziczonym po ojcu Węgrowie ufundował klasztory reformatów i bartolomitów. Rozbudował miasto i przyczynił się do jego ożywienia gospodarczego po zniszczeniach wojny północnej. Pochowany w kościele poreformackim w Węgrowie. Urna z jego sercem znajduje się w kościele kolegiackim w Węgrowie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz