Castrum doloris Anny Katarzyny z Sanguszków Radziwiłłowej
wystawione w kościele Jezuitów w Nieświeżu
w dniu 11 września 1747 roku.
Castrum doloris (łac. twierdza boleści, miejsce smutku) – forma ozdobnego katafalku, przy którym odprawiano uroczystości żałobne.
Obyczaj przystrajania przestrzeni ceremonii żałobnych znany był już w Rzymie w VII wieku. Uroczystości odbywały się w kaplicy, kościele, zamku lub pałacu zmarłego i trwały, czasami kilka dni, w kilku miastach czy krajach jednocześnie.
W XVII i XVIII wieku castrum doloris zyskały wyjątkowo rozbudowaną oprawę architektoniczno - scenograficzną o bogatym programie symboliczno-alegorycznym. Często były to kilkukondygnacyjne konstrukcje wyposażone w tempietto, baldachim, fragmenty fortyfikacji, piramidy, obeliski, figury świętych, personifikacje, elementy heraldyczne i symboliczne, portret trumienny, sceny z życia zmarłego. Całość iluminowano setkami świec. U stóp castrum w barokowej Polsce odbywano spektakl pogrzebowy – theatrum funebris, do którego przygotowania mogły trwać nawet rok albo dłużej.
Prawdopodobnie jedyne zachowane w Polsce Castrum Doloris znajduje się w kościele pw. Andrzeja Apostoła i Matki Boskiej Wspomożenia Wiernych we wsi Lutom, położonej na Pojezierzu Międzychodzko - Sierakowskim w Wielkopolsce. Obiekt został zbudowany na potrzeby pogrzebu Jana Korzbok Łąckiego, kasztelana kaliskiego.
Castrum doloris królowej Polski Katarzyny Opalińskiej
w kościele Notre-Dame de Bon Secours w Nancy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz