Portret Jana Czapskiego
Jan Ansgary Czapski herbu Leliwa (ur. w 1699 roku – zm. 7 października 1742 roku w Warszawie) – podskarbi wielki koronny, marszałek Trybunału Głównego Koronnego w 1734 roku, starosta bratiański w latach 1723-1742.
Działalność polityczną rozpoczął w 1720 roku, kiedy wybrano go komisarzem z województwa chełmińskiego do Trybunału Skarbowego w Radomiu. W 1732 został w zamian za poparcie kandydatury Augusta III Sasa łowczym wielkim koronnym i wojewodą chełmińskim. Został kawalerem Orderu Orła Białego. Jako legat królewski 19 września 1734 odebrał hołd od Torunia. W 1735 roku podpisał uchwałę Rady Generalnej konfederacji warszawskiej. W latach 1735-1736 pełnił funkcję marszałka Trybunału Głównego Koronnego. W 1738 został podskarbim wielkim koronnym. Rozpoczął działania mające na celu zwiększenie liczby wojska Rzeczypospolitej. Wniósł projekt cła generalnego w wysokości 3% od krajowców i 6% od obcych. Był głównym doradcą Augusta III Sasa w sprawach Prus Królewskich. Był zwolennikiem ograniczenia uprzywilejowanej pozycji Żydów. Był jednym z największych magnatów w Prusach Królewskich (około 40 osad w województwie chełmińskim).
W 1742 roku był komisarzem z Senatu Trybunału Skarbowego Koronnego.
Zbudował pałace w Warszawie i Gzinie oraz rozbudował pałac w Nowej Wsi Szlacheckiej. Zmarł w Warszawie, pochowano go w Łąkach Bratiańskich, zaś serce w kościele reformatów w stolicy. Zostawił majątek rzędu 1 miliona złotych. Z małżeństwa z Teresą z Zamoyskich miał trzy córki: Marię (późniejszą żonę Tomasza Czapskiego), Annę i Brygidę.
Portret Jana Czapskiego.
Miedzioryt z XVIII wieku.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz