Benedykt z Koźmina.
Benedykt Koźmińczyk z Koźmina, inne formy nazwiska: Benedictus Cosminensis, Czarny, Koźmińczyk, (ur. w 1497 w Koźminie Wielkim w Wielkopolsce, zm. 28 listopada 1559) – humanista, profesor Akademii Krakowskiej, poeta polsko-łaciński, kaznodzieja. Urodził się w rodzinie mieszczańskiej. W półroczu letnim 1520 zapisał się na Akademię Krakowską. Po uzyskaniu w roku 1525 mistrzostwa sztuk wyzwolonych, wykładał jako docent od półrocza letniego 1525 do półrocza zimowego 1533/1534, komentując autorów starożytnych. Równocześnie od 17 września 1525 do 11 lutego 1534 kierował jako senior bursą Jerozolimską. W półroczu letnim 1534 został powołany do Kolegium Mniejszego, rok później do Kolegium Większego. W roku 1541 przeszedł z wydziału filozoficznego, którego w półroczu zimowym 1535/1536 był dziekanem, na wydział teologiczny. 4 lutego 1553 uzyskał doktorat teologii w obecności Zygmunta Augusta. W roku 1551 występował jako doradca teologiczny kapituły krakowskiej na synodzie w Piotrkowie. Od roku 1550 był kaznodzieją katedry wawelskiej. W 1552 został archidiakonem sandomierskim. Piastował stanowisko wicekanclerza uniwersytetu i godność kustosza kapituły Św. Floriana. W testamencie wyznaczył stały fundusz ze swego majątku na zakup ważniejszych nowości wydawniczych w językach: greckim, hebrajskim i łacińskim, dla biblioteki Kolegium Wyższego. Autor epigramów i wierszy okolicznościowych, a także epitalamium na ślub Jadwigi, córki Zygmunta Starego, z Joachimem księciem brandenburskim. Sławę zdobył jako znawca literatury antycznej (mówiono o nim "polski Erazm") oraz mówca.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz